سوپرانو، سگ‌ دوستی و جنایت

به گزارش اطلاع با ما  دانشطلب: سریال سوپرانوها با بحران روحی یک رئیس مافیا بعد از پرواز اردک‌های وحشی از استخر خانه‌اش شروع می‌شود. به خودش جرأت می‌دهد و پنهانی پیش روانکاو می‌رود. داستان، در رفت و آمد به مطبِ مشاور و مشکلات خانوادگی و مافیایی روایت می‌شود. در پایان نظریه جدیدی به گوشِ درمانگر می‌رسد و ناچار بیمارش را پس می‌زند: آدم‌های روان‌نژند ‌و خشن گاهی نیازشان به محبت را به جای انسان‌ها به حیوانات بروز می‌دهند، این نمایش و تخلیه عاطفی کمک می‌کند تا جرم و جنایت را با آسودگی بیشتری مرتکب شوند.

در بخشی از جامعه ما خشونت عادی شده. به خصوص از وقتی ترامپ پشت براندازی درآمد و دریدگی توسط امثال علینژاد به ارزش تبدیل شد قساوت به وضوح قابل مشاهده است. همان طیفی که دنبالِ آویزان کردن آخوندها از چنارهای ولیعصر بود و به شکنجه خیابانی و قتلِ دستجمعی رسید عموما محبت افراطی به سگ و گربه نشان می‌دهند. خیابان‌های تهران پر از فضولات حیوان، پسمانده غذا و ظرف‌های آب است. اینستاگرام جولانگاه کسانی شده که بره و گوساله قصابی شده را با بفرمایید و نوش جان جلوی سگ‌ می‌گذارند.

سیلی خوبی بود اما نه انتقام

آنتونی سوپرانو مثل آب خوردن آدم می‌کشت. نزدیک‌ترین دوستانش اگر دست از پا خطا می‌کردند و تن‌شان به پلیس می‌خورد حاضر بود در آب غرق‌شان کند یا با ضربه‌ای یا شلیکی شرشان را کم. تونی با مادر و خواهرش دائم در جنگ بود و نمی‌توانست آنطور که می‌خواهد پسر و دخترش را تربیت کند. روابطش با همسرش نه عاشقانه که پر از تنش و اختلاف بود اما وقتی اردک‌های مهاجر در حیاط خانه‌اش لانه کرده و جوجه آوردند وجودش پر از مهر و عاطفه شد. در حدی که وقتی پرواز کردند و رفتند، شوکه شد و افتاد.

محبت به حیوانات هم اخلاقی است هم در دین توصیه شده اما به شکل افراطی که انسان‌های دیگر را آزار بدهد، عقده‌های خودنمایی را دامن بزند، محیط زیست و حیات وحش را به خطر بیاندازد، تنش‌های اجتماعی را بالا ببرد، بر دل فقرا داغ بگذارد که چرا سهمی از آن گوشت‌های گرم و تازه ندارند و از سگ کم‌تر به حساب می‌آیند، دیگر نمی‌تواند رفتاری عادی باشد. سگ‌دوست‌ها حتما از درِ انکار درمی‌آیند و با فحش و فضیحت واکنش نشان می‌دهند، اگر مثل سوپرانو اسلحه داشته باشند چه بسا آسان‌تر از او به کارش بگیرند‌.

بحران جایی است که این پدیده که حالا در حد «سگ‌پرستی» توصیف می‌شود تقریبا به گفتگو درنیامده. به خصوص از طرف جامعه‌شناس‌هایی که خودشان را پزشکان اجتماع می‌بینند و باور دارند مردم به‌شان نیاز دارند. محیط‌زیستی‌ها که از قضا زبان‌شان تند و گزنده است (و در بسیاری از انتقادات حق دارند) در برابر این طیف جز توصیه‌های لطیف و خجالت‌زده چیزی به زبان نمی‌آورند. عده‌ای از دریده شدن می‌ترسند و عده‌ زیادی محاسبه رسانه‌ای دارند، سراغ دیگران نمی‌روند تا فقط نظام ‌و مذهبی‌ها را بزنند‌.