اسد مقصر است یا پوتین؟

به گزارش اطلاع با ما  دانشطلب: هر وقت نتانیاهو در داخل تحت فشار قرار می‌گیرد با جسارت بیشتری دستور ترور و انهدام می‌دهد عده‌ای هم در ایران مثل ضبط صوت تکرار می‌کنند: «اگر الآن انتقام بگیرید باعث اتحاد اسرائیلی‌ها پشت سر نتانیاهو خواهید شد»! به نظر خودشان خیلی باهوش و‌ دوراندیش هستند اما با فرضِ قدرت تلافی، نتانیاهو در دو راهی قرارشان می‌دهد: اگر نزنید هم به تبلیغات او کمک کرده‌اید، چهره‌اش مقتدرتر می‌شود و جای پایش محکم‌تر.

باور پنهان در این فرافکنی‌ها توانِ تلافی ایران است والا برای ردشان کافی است یک سوال ساده بپرسیم: تا حالا که نزدید نتانیاهو چند بار سقوط کرده؟ نزدیک به شش ماه است در پخش زنده قصابی می‌کند، نه تنها در اسرائیل موقعیتش را از دست نداده که آمریکا و اروپا همچنان پشت سرش هستند. مگر دل‌مان را به سر و صدای رسانه‌ها یا چند تجمع‌ خوش کنیم والا نتانیاهو حمایتِ لازم برای نسل‌کشی را هم به دست آورد.

چون حملات به خاک سوریه انجام می‌شود ارتش سوریه باید جنگنده‌ها یا فرودگاه‌های اسرائیل را هدف بگیرد. اگر اسد و فرماندهانش موافق نیستند یعنی باید سطح حضور و همکاری را کاهش بدهیم، عاقلانه نیست نفرات و تجهیزات را برای از دست دادن دمِ تیغ اسرائیل ببریم. احتمال دیگر این است که سوری‌ها می‌خواهند اما پوتین چراغ سبز نمی‌دهد، این روسیه است که نمی‌خواهد معادلات در منطقه تغییر کند.

پوتین: اوکراین هم‌دست تروریست‌هاست

احتمال دوم معقول‌تر به نظر می‌آید چون ارتش سوریه می‌تواند حملاتی سنگین‌تر از حزب‌الله به سرزمین‌های اشغالی داشته باشد. می‌توانند جبهه تازه‌ای از درگیری‌های پراکنده باز کنند که کمترین فایده‌اش جهش نکردنِ آدم‌خواری اسرائیل به مراحل بالاتر است. اسد می‌داند چنین اقدامی چهره‌اش را در جهان عرب به سرعت ترمیم می‌کند اما ارتشش به روسیه محتاج است. نیروی هوایی روس‌ها بود که در قدرت نگه‌ش داشت.

روسیه با اینکه با غرب درافتاده اما در کورانِ جنگ اوکراین هم تقاضا برای دوستی را کنار نگذاشت. همکاری با اوباما برای مهارِ ایران را هنوز به عنوان مثالی از زمینه‌های مورد توافق یادآوری می‌کنند. وعده‌های سر خرمن و تجهیز نکردن نیروی هوایی ایران هم نیازی به بازگویی ندارد. ظاهرا بی‌عملی ارتش سوریه در برابر حملات مکرر به خاک خودش را باید در همین راستا تحلیل کنیم. پوتین هم خودش را در سایه صلیب می‌بیند.