دستور اسلام آن است که باید به چنین تمایلی پاسخ مثبت داد:
قَالَ أَنَسٌ : كُنْتُ عِنْدَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَدَخَلَتْ عَلَيْهِ جَارِيَةٌ فَحَيَّتْهُ بِطَاقَةِ رَيْحَانٍ فَقَالَ لَهَا أَنْتِ حُرَّةٌ لِوَجْهِ اَللَّهِ فَقُلْتُ تُحَيِّيكَ بِطَاقَةِ رَيْحَانٍ لاَ خَطَرَ لَهَا فَتُعْتِقُهَا قَالَ كَذَا أَدَّبَنَا اَللَّهُ قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى: وَ إِذٰا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهٰا أَوْ رُدُّوهٰا وَ كَانَ أَحْسَنَ مِنْهَا عِتْقُهَا .
انس گويد كه: من نزد امام حسين (عليه السّلام) بودم كه جاريه آمد و او را تحيت گفت با يك دسته ريحان! آن حضرت فرمود كه، تو آزادى از مال من براى رضاى خداى تعالى، من گفتم كه: او تحيت گفت تو را به دستۀ ريحان كه چندان قدر و قيمتى ندارد تو او را آزاد كردى؟! فرمود كه: حق سبحانه و تعالى چنين ما را تاديب فرمود كه:«إِذٰا حُيِّيتُمْ بِتَحِيَّةٍ فَحَيُّوا بِأَحْسَنَ مِنْهٰا أَوْ رُدُّوهٰا» (آیه 86 سورهء نساء) و احسن از آن تحيت، آزادى او است.
نزهة الناظر ج۱ ص۸۳
كشف الغمة ج۲ ص۳۱
بحار الأنوار ج۴۴ ص۱۹۵
من روایت درست نمی کنم. این روایات بسیار معتبر هستند.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 1 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 1