زندگی زیر سقف موقت؛ سه ماه بعد از جنگ، آوارگی همچنان ادامه دارد

به گزارش اطلاع با ما ، جنگ: سه ماه پس از حمله اسرائیل به زندان اوین، ده‌ها خانواده هنوز در هتل‌ها زندگی می‌کنند. قرارداد برخی هتل‌ها تمدید نشده و خانواده‌های آسیب‌دیده مجبور به جابه‌جایی به شرق تهران شده‌اند. در حالی که وعده بازسازی خانه‌ها و پرداخت خسارت هنوز عملی نشده، خستگی، بلاتکلیفی و احساس رهاشدگی میان جنگ‌زدگان موج می‌زند.

زندگی زیر سقف موقت

سه ماه از پایان درگیری نظامی و بمباران اطراف زندان اوین گذشته، اما برای برخی خانواده‌ها، جنگ هنوز تمام نشده است. خانه‌هایی که در چند ثانیه فرو ریختند، زندگی‌هایی که زیر آوار ماندند و حالا در اتاق‌های کوچک هتل‌ها، با چمدان‌هایی همیشه باز، ادامه دارند.
به گفته ساکنان، شهرداری تهران پس از تخریب خانه‌ها، خانواده‌ها را به چند هتل در غرب تهران منتقل کرد. اما حالا با پایان قرارداد، دستور انتقال آن‌ها به هتلی دیگر در شرق تهران صادر شده است؛ تصمیمی که خستگی و ناامیدی را دوچندان کرده است.

از اوین تا هتل، از هتل تا ناکجا

یکی از ساکنان می‌گوید: «پدرم سالمند است و برادرم بیمار. سه ماه است آواره‌ایم و هنوز نمی‌دانیم چه زمانی به خانه‌مان برمی‌گردیم.»
به گفته او، خسارت خانه‌ها توسط کارشناسان شهرداری و دادگستری برآورد شده اما هنوز پرداخت نشده است. برخی از خانواده‌ها از تفاوت در مبالغ کمک‌هزینه‌ها، نبود نظارت در بازسازی و کیفیت پایین مصالح گلایه دارند.
در این میان، بعضی‌ها از سر ناامیدی حتی به فکر خودکشی افتاده‌اند و می‌گویند روانشناس نمی‌خواهند، بلکه خانه‌شان را می‌خواهند.

خستگی و خشم میان بازماندگان

زنان و مردانی که زمانی زندگی آرامی داشتند، حالا در اتاق‌های کوچک با حداقل امکانات روزگار می‌گذرانند. یکی از زنان آسیب‌دیده می‌گوید:
«قبل از جنگ کار داشتم و برای بچه‌هایم برنامه‌ریزی کرده بودم، اما حالا هیچ ندارم. بچه‌ها خسته شده‌اند و من هم دیگر امیدی ندارم.»
در حالی که مسئولان وعده بازسازی داده‌اند، تأخیر در اجرا باعث شده بسیاری از خانواده‌ها احساس کنند «رها شده‌اند».

هزارتوی بلاتکلیفی

بسیاری از این خانواده‌ها از طبقه متوسط بودند؛ شاغل، دارای خانه و ماشین. اما حالا در شرایطی زندگی می‌کنند که هر روز باید برای تمدید اقامت در هتل یا دریافت کمک‌هزینه جدید دوندگی کنند. یکی از ساکنان می‌گوید:
«گفتند سه ماهه همه‌چیز تمام می‌شود. اما حالا خود سه ماه تمام شده و هنوز هیچ خبری نیست. از بیمه تا خسارت و بازسازی، همه چیز در بلاتکلیفی است.»

نگرانی پشت نگرانی

به گفته خانواده‌ها، مبلغ برآورد خسارت‌ها با واقعیت فاصله دارد و وسایل سرقت‌شده در نظر گرفته نشده است. انتقال از غرب به شرق تهران نیز مشکلات تازه‌ای ایجاد کرده است؛ از فاصله بیشتر تا دادگاه و شهرداری گرفته تا هزینه رفت‌وآمد.
یکی از ساکنان می‌گوید:
«هر روز دورتر می‌شویم از خانه‌ای که باید بازسازی شود. خسته‌ایم، چون هیچ‌کس نمی‌گوید این وضعیت چه زمانی تمام می‌شود.»

جمع‌بندی تحلیلی:

گزارش‌ها از وضعیت جنگ‌زدگان نشان می‌دهد بحران بازسازی پس از جنگ تنها به آوارها محدود نیست، بلکه به بی‌نظمی اداری، نبود شفافیت در پرداخت خسارت و بی‌اعتمادی اجتماعی گره خورده است. «زندگی زیر سقف موقت» حالا استعاره‌ای است از شرایط انسان‌هایی که میان وعده و واقعیت، در اتاق‌های کوچک هتل‌ها به انتظار پایان یک کابوس نشسته‌اند.

این گزارش بر پایه بررسی‌های تحریریه اطلاع باما و مرور داده‌های منتشرشده در رسانه‌های کشور تنظیم شده است.