خدا حافظ رئیس جمهورِ خدوم ایرانیان، عزیز دل محرومان، مستضعفان و مجاهدان جهان!

به گزارش اطلاع با ما امان الله دهقان فرد: *1)-بسیجی که باشی، خاتمه ی ماموریت، مزد مجاهدت و بهای سربازیت «شهادت» است. فرقی هم نمی کند منتخب مردم برای ریاست بر ۹۰ میلیون جمهور شده ای. نفر اول در هدایت دستگاه و سیاست خارجی مقرر گردیده ای و یا هم مدیریت ارشد استان، مقام امامت جمعه، عضویت پایگاه مقاومت در گوشه ای از ایران، یمن، عراق و غزه را بر عهده گرفته ای. مهم آن است که «لباسِ» خدمت به مردمان و «ردای» غرقه بخونت در راه صاحب زمین و آسمان، جواز همنشینی با شهدا، عبور از منزلگاه های سخت دیار بقا و دعای خیر مخدومان و محرومان را موجب گردیده است.

۲)- سال ها بود از شهادت رئیس جمهورِ «دست فروشِ»یتیمی با نام دنیایی «رجایی» می گذشت، خیلی هامون تصور می کردیم دیگه زمان اون گونه سربازانِ برخاسته از بطن توده ها بسر آمده و نسل های بعدی امکان دیدن روی چنین مدیرانِ «مردم نشان» و «خاک نشینی» را نخواهند داشت. چهل سال بعد اما این بار سیدی از سلاله پاکان، خدمت گزارِ سلطان خراسان و سرنهاده بپای ولایت مداران، دقیقا همان جایی آمد و نشست که رجایی رفته و جایگاه گرفته بود. در کودکی پدر از دست داده، پیراهن یتیمی در بر نموده، از دست فروشی شروع کرده و درد و رنج مردمش را چشیده بود. چه شباهت هایی داشته و دارند این دو رئیس جمهور، «آغاز» و «پایان»شان را می گویم. عاشق مردمان و ولایت پیمایان، معشوق خدای سبحان، ایرانیان و حتی جهانیان و آخرش نیز «هم نشینی» با عرش نشینان، شهیدان و شاید هم رجعت برای همرکابی با ناجی مظلومان و امام منتظران.

مردان جمهوری اسلامی

۳)- آقا سید ابراهیمِ عزیز. تو هشتمین رئیس جمهور مردمی بودی که دو نفرشان قبلا با «حادثه»ی انفجاری و طراحیِ مشابهِ سانحه ی هوایی شما !، مواجه شدند. علتش را هم همه می دانند. ماندگاری کنار هموطنان، سر از پا نشناختن برای خدمت به تمدن تبارانِ ایران، مانایی در عشق ورزیِ واقعی به رهبر و مقتدای محرومان و ناتمام گذاریِ پیشرفت و عظمت ایرانیان . این، سرنوشت همه کسانی است که با مردمان، بین آنان و سرباز سرشناس آنان هستند. تازه عادت کرده بودیم به احیا و ادامه ی مدیریت دوران پُر خاطره و مخاطره ی حضرت آقا، حفظه الله. می دانم که نمی توانستی مانند دیگران باشی، اصلا جنس سخن، عمل و کلامت فرق می کرد با پیشینیان. ساده نیست «سرباز»ماندن زیر فرمان سیدِّ فرمانده ای از دیار خراسان. قدرش را ندانسته بودند مفتونان، منحرفان و مغروقان!. عاقبتت ختم بخیر شد اینجا و هم در عُقبا. خوشا به سعادت پیشِ رویتان در روز قیامت و کسب رضایت و خشنودی جانشین امام زمان و ولایت در ایام قبل از ظهور و رجعت!.

۴)-عبور از منزلگاه های سخت گذرِ جهان و رسیدن به قله ی ظهور ذخیره ی آخرالزمان، نیازمند «پیشران»های قوی بوده، هست و خواهد بود. از شهادت امیرمؤمنان در محراب عبادت و مقام امامت تا واقعه ی عاشورا، قتل و قتال اولاد سیدالشهدا و ایتام آل الله و نهایتا جنگ ۸ ساله، ترور علما، صلحا و حذف قهرمانان ملی و سربازان سرفرازِ خفته در گلستان های شهدای شیراز، خوزستان، کرمان، اصفهان، تهران، خراسان و سایر نقاط ایران. اطمینان دارم، شهادت رئیس جمهورِ پاک نیت، با بصیرت، پُر از صداقت و حافظ امانت و عدالت و نمونه در امر قضاوتِ کشورمان، نیروی مضاعف خواهد داد به ملت، دولت و ولایت در ‌پیمودن آخرین مرحله از پیروزی اهورائیان و عاشورائیان و پیوستگی با دیگر سربازان مقاومت در غرب، شرق، شمال و‌ جنوب جهان، بویژه شکست صهیونیان و فتح و ظفرِ حماسه آفرینانِ غزّه، لبنان و یمانیان، محرومان و مستضعفان.

یادمان باشد)-* همان گونه که حادثه ی تروریستی، رویِ سربازانی از جنس «سلیمانی» موجب انسجام و اتحاد ۹۰ میلیون ایرانی و انبوهی از جمعیتی میلیاردی بیرونی شد، شک نکنیم، شهادت خادم الرضای رئوفِ خراسان و ریاست جمهور ایرانیان، «موجی ناگهانی» و «اثری مانایی» بر افکار عمومیِ داخلی و اذهان اقشار جهانی بجای خواهد گذاشت. هنوز ساعاتی از خبر پرواز آسمانی شان نگذشته که اینگونه دل های عاشقان را غمی «فراگیر» در بر گرفته و دنیا را بخود مشغول نموده. روزهای آینده و در تشییع جنازه ها، غوغایی بپا می شود قطعا. شاید شبیهِ وداع با امام راحل، روح خدا ره و «بازتَکرار» گردد آن احساس پاک هموطنان در «قدرشناسیِ» همیشگی از خدمت گزاران و اولاد خاندان فاطمه ی زهرا س و امیرمؤمنان.

خدا حافظ،* اِی سیدِّ ماندگار در خاطره ها، یاور امام خامنه ای حفظه الله، همسُرا با یاران سیدالشهدا در کربلا و یادگار ایام آتش و خون و‌ حماسه در شلمچه، مجنون، اروند و غواصانِ مظلوم و دست و پا بسته ی جبهه ها. نوشیدن شربت گوارای شهادت و همنشینی شما و همه ی همراهانت با انبیا، اولیا و اجداد مطهر و انساب امامت، آنهم در مسیر خدمت به بهترین خَلقِ خدا و مردمان سرزمین یلان سیستان، دلاوران