«قبرستان محوری» با میدان داری آوازخوانان و مُغَنّیان، حذف مسجد و تلاوت قرآن از برنامه های ختم مرحومان!

به گزارش اطلاع با ما  باز کردن جای پای آلات و ابزار مُغنیگری و موسیقی های محلی و حتی مغربی به مراسم و محافل ختم مرحومان و مردگان در قبرستان، آنهم با پاشیدن رنگ و لعاب دینی، مذهبی و گذاشتن نام و‌‌ عناوین موجّه روی آن.

بکارگیریِ اشعار کم محتوا و زیانبار برای جسم و جان مردمان و سروده هایی با معانیِ پَرت و پَلا، اصطلاحا اما کمک کننده برای جاری شدن «اشک چشم»، همراهِ خوانش های سوزناک تا «مغز استخوانِ» صاحبان عزا و حاضران، بجای بهره گیری از آیات آرامش دهنده ی ارواح رفتگان و رساننده ی سود و بهره و افزاینده ی صبر بر مصیبت نسبت به داغدیدگان، فرزندان و بازماندگان و به تعبیری ممانعت از ضربه به روان همگان.

-حذف مرحله بندی شده ی نمادها، نمودها و نشانه های دینی، مذهبی و ملی از مظاهر مرتبط با مراسم سنتی و رسمیِ ختم اموات و داخل کردن مُشتی شعرهای غیرمفید و ضرر زننده به دنیا و آخرت زندگان و مردگان.

ایجاد مزاحمت و سلب آرامش توسط برخی مداحان قبرستانی، لزوم ساماندهیِ مراسم ترحیم استانی و شهرستانی!

-و ..، تعدادی از «خَلطِ مباحثی» است که در خلال چند ساله ی اخیر به صورت تصاعدی جریان یافته. بخش زیادی از اذهان و افکار را بخود مشغول کرده. نگرانی هایی جِدّی را میان مؤمنین، مسلمین و مخصوصا پیروان امیرمؤمنان ع و علاقمندان به خاندان خاتم رسولان و پیامبران بوجود آورده و موجبات نارضایتی عده ی فراوانی از همشهریان و هموطنان را ایجاد نموده است. در همین رابطه و با هدف حساس نمودن فضای فکری و ذهنی عام و خاص جامعه ی مذهبی و مدیریتی کشورمان، نکاتی را متذکر می شویم.

اول)- ‌خارج کردن «مسجد» از نقطه ی مرکزِ «پَرگاری»! و اصلیِ اجرای مراسم. گرفتن «محوریت» از آن و به حاشیه راندن نقش تاریخی، تمدنی و تاثیرگذارِ این محل نزول فرشتگان و عبادتگاه مسلمانان و نمازگزاران. و متقابلا برجسته سازی وادی «مرحومان» و انتقال موارد «گرامیداشت» و «ختم قرآن» برای ایشان به بالای قبر آنان و حتی ساخت مکان هایی با هدف برپایی دعاهای مرسومه و مأثوره ی کمیل، ندبه و دیگر زیارات منسوب به امامان و.. در همان وادیِ «وحشتِستان»، موضوعی عادی و پیش پا افتاده نیست که امکان عبور آسان و‌ بی دغدغه از کنارش وجود داشته و موجبات عدم نگرانیِ آگاهان و خُبرگان را فراهم ننماید.

۲)- اینکه انجام مراسم مختلف دینی، مذهبی و‌ ملی، بویژه مواردی که تاثیرپذیری از آن ها نیازمند اجرا در محیطی روحانی، معنوی و آرامش زا بوده باشد، در محل های شلوغ، پُر رفت و آمد و با سر و صدا امکانپذیر نیست. موجبات سودرسانی به صاحبان عزا و یا منسوبان دور و نزدیکِ مصیبت دیده ها نمی شود و دقیقا زمینه ساز بی حرمتی به تلاوت آیات روحبخش قرآن و بی احترامی به قرائت فاتحه توسط بازماندگان و سایر مردمان می گردد، موضوعی پذیرفته شده و فاقد شک و شُبهه است. آنچه اما مایه ی تعجب و تاسف خواهد بود آنکه هنوز هم عده ای نمی خواهند ناهنجاری های ناشی از این پدیده را بپذیرند، برای حل آن اقداماتی را صورت دهند و تا خیلی دیر نشده جلوی ضرر و زیان بیشترش را بگیرند!.

۳)- شنیدن کلام خدا، ذاتا و بالاصاله «آرامش دهنده»ی روح و روان آدم های زنده است. ضمن آنکه موجب افزایش ثواب در نامه ی اَعمال اموات و «محرومان» بوده و بر همین اساس تاثیرات غیرقابل انکاری برای دنیا و آخرت همگان بر جای می گذارد. حالا اگر این تلاوت و سماعت در محل و حالتی توام با آرامش صورت گیرد، طبعا اثرات بهتر و بیشتری بدنبال خواهد داشت. دقیقا همان موضوعی که با حذف عمدیِ «خانه» و «کلام» خدا و جایگذاری آن با انواعی از آوازخوانی های نامفهوم و بی معنا، همراه با ابزار و آلات غنا و صداهای گوشخراشِ بیرون زده از بلندگوها، هر گونه بهره و فائده ای را از مرده و زنده ها سلب نموده و مجالس وعظ و موعظه ی مفید را به محافلِ کم استفاده مبدل می نماید.

بیاد داشته باشیم)- تضعیف مرحله بمرحله ی حضور «خداباوری» در ابعاد مختلف زندگیِ مخلوقات، مخصوصا جلوگیری از افزایش گرایش به آئین «آسمان ریشه»ی اولیا، انبیا و اوصیا، یکی از مهم ترین طرح و برنامه ی ابلیس رجیم و سایر شیطانک های همکار و همپیمانِ «جنّی» و «اِنسی» اوست. امری که گر چه هرگز به انجامش بین مؤمنین و مؤمنات توفیق نمی یابند، در عین حال اما قطعا عده ای را گرفتار اقدامات و انتفاعات خود خواهند نمود. دلمشغول کردنِ اذهان مسلمین و مؤمنین به شنیدن لغویات و دور نمودن ایشان از تفکر در آیات و روایات، تنها یکی از همان سلسله فعالیت ها بوده که طی سال های اخیر در انواعی از شعرخوانی های «قبرستانی» و «محلی» شکل گرفته و بایسته است برای پایان دادن به این ناهنجاری های شایع شده و انحرافات بوجود آمده، اقدامات عاجلی، مخصوصا از جنس «فرهنگ» و «اندیشه»، صورت گیرد.